Grażyna Małkiewicz:

Dyplom na Akademii Sztuk Pięknych obroniła u prof. Mariana Waldemara Kuczmy i prof. Adama Chmielowca na kierunku Malarstwo w czerwcu 2014 r.

W swojej pracy porusza się głównie w temacie portretu. Tworzy obrazy społecznie zaangażowane, poruszające tematykę praw człowieka, jego miejsca w społeczeństwie. Obrazy autorki są radykalne w ekspresyjnej, abstrakcyjnej formie wylewanych organicznych plam czy linii rysunku biegnących nerwowo, portrety pozbawione rysów twarzy. Stają się nierozpoznawalne, jakby skorodowane materią, upływającym czasem, niepamięcią. Można dostrzec w nich nawiązania do sztuki Francisa Bacona i jego ekspresyjnych autoportretów. Medium malarskie jest najbliższe sercu artystki, ale często też korzysta z technik rysunkowych, graficznych, wykonuje murale, zajmuje się edukacją plastyczną. Miała wystawy indywidualne we Wrocławiu, w Warszawie, Poznaniu, Katowicach, Sosnowcu.

Malarskie portrety Grażyny w swojej wymowie są radykalne tzn. zdecydowane, pełne malarskiej ekspresji, gestu i energii. W tych pracach pojawia się jednocześnie pewien rodzaj niedookreślenia, rodzaj „malarskiej erozji’, plamy koloru położonej, a raczej rozlanej na płótnie …Właśnie owa stylistyka nie pozwala nam odnieść się do tych portretów jako: portretów realistycznych, naturalistycznych, czy też idealistycznych. W strukturę malarską zostaje wpisany symbol, znak, litera, a to ewokuje wielość znaczeń, zmuszając nas tym samym do interpretacji. Portrety Grażyny są tak sugestywne, ze osobiście odbieram je jako autoportrety…są opowieścią o nas samych, opowieścią o naszym świecie i dlatego warto się im dokładnie przyjrzeć.

dr hab. Marian Waldemar Kuczma, Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu